نڪاتے درمورد آیه 12 سوره انعام
 
 معاد؛ لازمه ے رحمت الهے
 
 خداوند با این جمله ڪه میفرماید " رحمت و بخشش را بر خود حتم ڪرده" موضوع معاد را مطرح ڪرده ،آرے خداوندے ڪه رحمت و بخشش را بر خود حتم ڪرده آیا اجازه میدهد رشته ے حیات انسانها با مرگ به ڪلے پاره شود و تڪامل و حیات ادامه نیابد؟ آیا این با رحمت او میسازد؟ آیا او درمورد بندگانے ڪه مالڪ و مدبر آنهاست ، ممڪن است چنان بے مهرے ڪند ڪه بعد از مدتے راه فنا بپویند و به هیچ و پوچ تبدیل شوند؟ بے شڪ نه.بلڪه رحمت وسیع او ایجاب میڪند ڪه موجودات بویژه انسان را در مسیر تڪامل پیش ببرد و همانطور ڪه در پرتو رحمت خویش، بذر ڪوچڪ و بے ارزشے را به درخت تناور و پر محصول تبدیل میڪند ، همین رحمت ایجاب میڪند ڪه انسان را ڪه استعداد بقا و زندگانے جاودانے دارد ،پس از مرگ، در لباس حیاتے نو در عالمے وسیعتر درآورد و در این سِیر عبدے تڪامل ، دست رحمتش پشت سر او باشد.در اینجا ممڪن است گفته شود ڪه زندگے جاودانه ،تنها براے مومنان مصداق رحمت است؛ ولے براے غیر آنها جز زحمت و بدبختی،چیزے نیست.در پاسخ باید گفت ڪه شڪ نیست ڪه ڪار خدا فراهم ڪرده زمینه هاے رحمت است .او انسان را آفرید و به او عقل داد و پیامبران را براے هدایت و رهبرے او فرستاد و انواع مواهب را در اختیار وے گذاشت و راهے بسوے زندگے جاویدان به روے همگان گشود .این ها بدون استثنا رحمت است.حال اگر در طریق به ثمر رساندن این رحمتها ، خود انسان راه خویش را ڪج ڪند و تمام زمینه هاے رحمت را براے خود به شڪنجه و زحمت تبدیل ڪند این موضوع هیچگونه لطمه اے به رحمت بودن آنها نخواهد زد و تمام سرزنشها متوجه انسانے است ڪه زمینها هاے را به عذاب تبدیل ڪرده.
 
 منبع: تفسیر نمونه جلد پنج.صفحه 165